...άνοιξε τα μάτια της και κοίταξε το ρολόι...για άλλη μια φορά...05:07..κάθε πρωί την ίδια ώρα ξυπνούσε από ένα περίεργο όνειρο..το ίδιο κάθε φορά..την ίδια ώρα κάθε φορά..ανακάθησε στο κρεβάτι και προσπάθησε να συγκεντρώσει το βλέμμα της κάπου..μάταια..μέσα στο σκοτάδι αφουγκράστηκε...ησυχία..κάπου στο βάθος μια φωνή..προσπάθησε να καταλάβει τι έλεγε...μάταια...τα μάτια της καρφώθηκαν στο φως της τηλεόρασης..δεν ήταν εύκολο να συνειδητοποιήσει τι έβλεπε..το μυαλό της έτρεχε...στο όνειρο...τι να σημαίνει άραγε; κάθε φορά το ίδιο..κάθε φορά την ίδια ώρα...ένας δρόμος άδειος κι εκείνη στην άκρη του να κοιτάζει κάτι...και να περιμένει..τι; δεν ήξερε...δεν είδε ποτέ...σηκώθηκε από το κρεββάτι..έκανε 2 βήματα στο σκοτάδι...πάτησε γερά στα πόδια της και άνοιξε το φως...πλησίασε τον καθρέφτη...έναν παλιό μισοσπασμένο καθρέφτη που τον κρατούσε γιατί...δεν ήξερε...απλά αρνιόταν να τον πετάξει...κοίταξε μέσα από την φθαρμένη επιφάνειά του..δεν μπορούσε να καταλάβει τι έβλεπε..δεν ήξερε καν αν ήταν ο ίδιος άνθρωπος..όχι δεν ήταν..είχε αλλάξει..τόσο που και η ίδια δεν μπορούσε να την αναγνωρίσει..συγκέντρωσε το βλέμμα της στο πρόσωπο της...στα μάτια της...άδεια...κουρασμένα...άυπνα...
το μυαλό της γύρισε πίσω..όπως κάθε μέρα...κάθε ώρα..κάθε λεπτό..πίσω σ'εκείνες τις μέρες..προσπάθησε να θυμηθεί πότε ήταν πάλι ξένοιαστη και χαρούμενη...της φάνηκε οτι είχαν περάσει αιώνες...συγκεντρώσου συγκεντρώσου δεν έχει περάσει τόσος καιρός...μάταια...στο μυαλό της ένας λαβύρινθος...ένας κικαιώνας συναισθημάτων, γεγονότων και εικόνων...και ο δρόμος συνέχεια εκεί...ξανακοίταξε στον καθρέφτη..το πρόσωπο της ταλαιπωρημένο από την αυπνία...το κλάμα...μα δεν έχω κλάψει σκέφτηκε...κι όμως...το όνειρο..στο δρόμο στεκόταν κλαμμένη...
...και πάλι πίσω...στην ίδια σκηνή να επαναλαμβάνεται μαρτυρικά στο μυαλό της...πριν ενάμιση χρόνο...πόσα ήθελε να πει και δεν είπε...πόσα ήθελε να μοιραστεί και δεν το έκανε..πόσα ήθελε να κάνει και δεν έκανε...και οι σκέψεις πάντα εκεί...πάντα εκεί...να την στοιχειώνουν και να την κυνηγούν...έπρεπε να το πεις...έπρεπε να το πεις....κι όμως πάντα μια διακιολογία...μα αφού δεν γινόταν...μα αφού...μα αφού...όλη της η ζωή μια διακιολογία...γιατί φοβόταν...θυμήθηκε παλιές κουβέντες..παράξενο..είχε τη φωνή του συνέχεια στο μυαλό της...η μορφή του όμως; μια φωτογραφία...μια φωτογραφία ανάμεσα σε τόσες...άκουσε τη φωνή του..."να μην έχεις ανάγκη κανέναν!!" ...κι εκείνη τι έκανε...δικαιολογίες.....
όχι...φτάνει...όχι άλλες διακιολογίες...φτάνουν οι δικαιολογίες...κι αμέσως στο μυαλό της...ναι αλλά δεν είχες χρόνο...ναι αλλά δεν ήσουν καλά..πάντα ένα ναι αλλά...αυτό θες; να είναι η ζωή σου ένα αλλά; κούνησε το κεφάλι της.....όχι όχι... προσπαθούσε να απαντήσει στη φωνή μέσα στο μυαλό της..δεν μπρούσε να κοιμηθεί..τόσες σκέψεις, τόσα γεγονότα κι όλα μπερδεμένα...ένοιωθε σαν να σκέφτεται συνέχεια...δεν γινόταν να παγώσει ο χρόνος, να ηρεμήσει, να μη σκέφτεται; ενάμιση χρόνο τώρα δεν είχε σταματήσει να σκέφτεται..κι οι σκέψεις επέστρεφαν σαν παλιές αμαρτίες...μήπως έπρεπε να...και πάλι το όνειρο...ξανά και ξανά....μη φύγεις...
δεν το είχε φανταστεί ποτέ..δεν ήξερε πως ήταν...να μην ξαναδεί κάποιον ποτέ; κάποιον που όσο θυμόταν τον εαυτό της ήταν εκεί..να της φωνάζει...να την συμβουλεύει...να την κάνει να γελάει...να την καμαρώνει...κι όμως...ποτέ πια..πάντα τον περίμενε στην πόρτα...κρυβόταν για να την βρει κι εκείνος έκανε πάντα τον έκπληκτο όταν την έβρισκε...για να την κάνει να χαίρεται...μόνο αυτό ήθελε να την βλέπει να γελάει....να μην στεναχωρηθεί ποτέ...ποτέ πια...κι αυτό το όνειρο...συνέχεια εκεί...κοίταξε τη φωτογραφία...πόσα είχε πει σ αυτή τη φωτογραφία...πόσα βράδυα ολόκληρα....τέρμα οι δικαιολογίες...τέρμα τα λάθη...όχι πια...
έπεσε στο κρεββάτι κλαίγοντας..συγκέντρωσε πάλι το βλέμμα της στο φως της τηλεόρασης..σε λίγο την πήρε ο ύπνος.....05:07 πάλι το ίδιο όνειρο...πάλι ο ίδιος δρόμος...
....όμορφο....
ΑπάντησηΔιαγραφή